W 1979 roku świat usłyszał singiel „Rapper’s Delight” grupy Sugarhill Gang, a na nim historyczny wers: „to the hip hop the hippy hippy hippy hop and you don’t stop”. Kto by pomyślał, że niewinna gra słów da nazwę najpotężniejszej kulturze ostatniego dwudziestolecia, a zarazem najważniejszej i najbardziej dochodowej gałęzi światowej fonografii. Choć to Sugarhill Gang upowszechnili termin „hip-hop”, za jego wynalazców uchodzą - wymiennie, według różnych źródeł - DJ Hollywood i Afrika Bambaataa. Są też tacy, którzy uważają, że „hip-hopem” zwykło się nazywać młodzieżowe potańcówki jeszcze w czasach Malcolma X, na początku lat 60.
Od zarania gatunku, hip-hop bywał muzyką taneczną amerykańskiego getta, jego głosem społecznej rewolucji, trybuną wolności słowa, w końcu – cytując Chucka D z Public Enemy – „CNN czarnej Ameryki”. Najważniejsze, że hip hop to nie tylko muzyka – to ogromne kulturowe dziedzictwo, na które złożyły się taniec (breakdance), sztuka plastyczna (graffiti), moda, uliczna poezja kreślona językiem rapu.
To nie jest historia o hip-hopie, jakim znamy go dzisiaj z ekranów telewizji muzycznych. To opowieść o korzeniach gatunku, jego ewolucji, w końcu o barwnych postaciach, bez których nie byłoby Jaya-Z, P. Diddy’ego, Eminema czy 50 Centa, współczesnych hiphopowych herosów. W końcu, o nieśmiertelnych symbolach tej kultury – adidasach Run DMC, zegarze na szyi Flavora Flava i boomboksie pod pachą Grandmaster Flasha…
Bartek Winczewski |
hip hop
